صبوری‌ام
به صبوری درخت در پائیز می‌ماند
با باورش به بهار.

--قدسی قاضی‌نور، مثل یک حباب آبی.

دنبال چیزهای کوچکی هستم که اعتماد به نفس بدهند. مثلاً همین که استانبولی‌پلوی دیشب خوشمزه شد، این‌که ظاهراً پول‌جمع‌کردن برای مجله روی دور افتاده و از این جور چیزها.

قرار است دو سال خودم چیزی ننویسم یا دقیق‌تر: چیزی منتشر نکنم. دو ماه گذشته از این دو سال. می‌شود ترجمه کرد؟ خیلی تنبل و بی‌انگیزه‌ام برای ترجمه. اما کتاب خوبی اینجا توی کیندل‌ام هست که بهتر می‌شود فارسی‌اش هم منتشر شود. برای ایجاد انگیزه آدم‌ها چه می‌کنند؟ کاش ناشری با من قرارداد می‌بست که مجبور شوم.

هر روز از بی‌انگیزگی خودم خسته می‌شوم و مدام می‌خوابم..

هنوز برای راه افتادن مجله ذوق دارم ولی راستش این جلسه‌های پیش از انتشار هم خسته‌ام کرده هم ناامید. حالا شاید ناامیدی بی‌راه باشه اما به نظرم دو-سه نفر از همکارهای قدیم بدجوری بی‌ربط به روزنامه‌نگاری شده‌ن. نظرهای پرت و پلا می‌دن، از «مخاطبان» جوری حرف می‌زنن که انگار همهٔ عالم انگشت به دهن منتظرن فقط اینا حرف بزنن..

دلم نمی‌خواد قاطی این‌جور فضاها باشم. ولی خب سوءاستفادهٔ عاطفی‌ای که یه عمر ازم شده، این‌جا هم داره اتفاق می‌افته کم و بیش. باید این مشکلم رو حل کنم بالاخره.

دلم می‌خواد با آرامش یکی-دو ماه روی سوژهٔ گزارشم کار کنم. در کنارش هم سوژهٔ همیشگی ذهنم رو پی‌گیری کنم. در کنارِ اون کناره هم بایگانی مطبوعات رو سر و سامون بدم. این از کار.

برای زندگی هم که برنامه‌ها دارم. یعنی داریم. 

گفت «اگه پدر و مادرت مخالفتی ندارند،..» بقیهٔ جمله‌اش را نشنیدم. خواستم اصلاحش کنم که «منظورت مادرمه دیگه؟» ولی در لحظه یادم افتاد که همیشه در هر تصمیم‌گیری‌ای پدرم را هم دخیل می‌کنم، بی‌آنکه واقعاً وجود داشته باشد.

so fuck you anyway

این روزها که از سر بدبیاری خانواده‌مان درگیر یک رابطهٔ بیمار از نوع «سوءاستفاده‌گر» (abusive) شده، به این فکر می‌کنم که چقدر رابطهٔ مردم و حکومت در این سال‌ها ابیوسیو بوده. حکومت مدام چیزهای بزرگی از مردم می‌گرفته و در قبالش چیزهای کوچک می‌داده. و آن‌قدر مردم را در مضیقه نگه می‌داشته که آن چیزهای کوچک را جایزه‌های بزرگ حکومت تلقی کنند. تنها راه بیرون آمدن از رابطهٔ ابیوسیو قوی بودن است. باید نشان بدهیم در گرفتنِ خواسته‌هایمان جدی و قوی هستیم وگرنه همین‌جور الی الابد..

یلدا برای من یعنی حافظ‌خوانی بابا. حتی در سومین یلدای بی بابا. یلدای اول را خانهٔ آن خاله بودیم و امسال خانهٔ این یکی خاله. سه سال است که یلدا ندارم. دوست داشتم این احساسم را با مادر و خواهرهایم تقسیم کنم که نیستند. دو تایشان آن طرف دنیایند و این یکی هم که باید دخترکش را می‌خواباند برای مدرسهٔ فردا. بعد در اوج غصهٔ بی‌یلدایی یار را هم می‌بینی که وسایلش را از این ور و آن ور جمع می‌کند و می‌ریزد توی کوله‌پشتی‌اش و.. درست است که واقعاً جایی نمی‌رود اما غم می‌ریزد توی دلم. نگفتم؟ از صبح این بغض لعنتی ول نمی‌کند. به لایحهٔ تجدیدنظرخواهی فکر می‌کنم و چیزهایی که وکیلم نوشته. و نتیجه می‌گیرم که منطقاً حکم من تبرئه است. و به ظلمی فکر می‌کنم که شاخ و دم ندارد و روی زندگی خیلی‌ها سایه انداخته. به حال دیشبم فکر می‌کنم و استرس شدیدی که نگذاشت فیلم یکشنبهٔ خونین را تمام کنیم. انگار تصویرهایی از سال ۸۸ در این فیلم بازنمایی شده باشند. و بعد اضطراب بازگشتن مامان به تهران و هم‌خانه شدن مجدد با او و تغییر شکل زندگی بیخ گلویم را گرفت. 

چرا اغلب غرهایم را این‌جا می‌نویسم؟

استوکر را برای بار دوم دیدم. بعد به این نتیجه رسیدم که دیدن فیلم‌های خوش‌ساختی که داستان‌شان چندان جالب نیست برای بار دوم خوشایندتر از بار اول است چون از ابتدا داستان اهمیت چندانی ندارد. تصویر و صدای این فیلم خیلی خوب است.

چه پست وبلاگیِ خسته‌ای شد. همین‌جوری می‌فرستمش بالا.

نشسته‌‌‌ام روی تخت، تکیه به دیوار، منتظرم امپرازول اثر کنه که بتونم افقی بشم باز. معده و روده همزمان درد می‌‌‌کنن و اضطراب عجیبی دارم. امیر پیشمه. کف دستش روی کمرمه و همینجوری خوابش برده. تنها دلخوشی این لحظه‌‌‌ام گرما و محبتیه که از دستش به بدنم می‌‌‌رسه. کم چیزی نیست. متوجهم. 

رفته بودیم محلهٔ بچگی‌اش. «ولی مسجد این‌جوری نبود، خیلی بزرگ‌تر از این‌ها بود..» خاطرهٔ بزرگیِ بناها در چشمِ بچگی‌اش... 

حکم دادگاه بدوی رو به‌م ابلاغ کردن. صرف این‌که تبرئه نشده‌م برام سنگینه. بی‌گناه و برای هیچ و پوچ حکم داده‌ن به‌م. حرص می‌خورم که دوست‌هام می‌گن خوشحال باشم که حبسش تعلیقیه و امیدوار باشم اون دو سال ممنوع‌الکار-ممنوع‌القلمی گربه باشه. ولی واقعاً خوشحالی نداره. همه‌اش حرف زوره. و ظلمه. یه تصویر ناامیدانه توی ذهنمه که اعصابم رو خرد کرده: هر کی داره برای بهتر شدن جامعه تلاش می‌کنه، و در چارچوب قانون هم تلاش می‌کنه، عین اینه که یه شمشیر چُسکی دستش گرفته باشه و بخواد به دیوار بتنی ضربه بزنه.

واقعاً مونده‌ام چه کار می‌شه کرد. توی مراسم خداحافظی تحریریه هم همه می‌گفتن ناگزیریم از امید. ولی خب شاید امید همون پرنده‌ایه که از دل‌ها گریخته.

محصول تولیدی‌شون رو آورد خونه و پر از شادی شدم. از این‌که نقش خیلی کوچک غیرمستقیمی در تولید محصولی عینی و کاربردی دارم ذوق‌زده‌ام. 

این هم لابد ناشی از رفتار خودم است که مدام متهم می‌شوم و از پس رفع و رجوع اتهام‌ها برنمی‌آیم. باید از عباس وقت بگیرم. ذهن ناتوانم نمی‌تواند ماجراها را تحلیل کند. شاید چون هیچ‌وقت این‌قدر در معرض بدبینی نبوده‌ام. بدبینی‌های اطلاعات س‌‌پ‌‌ا‌‌ه به کنار، توی خانه هم.. خسته‌ام و فرصت بازبینی و اصلاح رفتار هم نمی‌دهند. کاسهٔ «چه کنم؟» به دست دور خودم می‌چرخم. :|

 هر چی می‌خوابم، خستگی‌ام در نمی‌ره. هر بار از درِ دادگاه انقلاب میام بیرون، خالیِ خالی از انرژی‌ام. امیدوارم دیگه گذرم به اون‌جا نیفته. خوشبختانه حکم رو هم به وکیلم ابلاغ می‌کنن. 

وکیلم زنگ زد و گفت باید چیزایی رو توی لایحه عوض کنیم و این شد که امشب قرار گذاشتیم همدیگه رو ببینیم. من از همین الان خسته‌ام. از همین الان جون ندارم برای شب. عصبی و مضطربم و هی روی زخم‌های صورتم رو می‌کـَـنم. هی رفتنم رو به روزنامه به تأخیر می‌اندازم که شاید یهو بفهمم نباید برم اصلاً...
از این عصبانی‌ام که بدون هیچ سندی پرونده همکاری با بی‌بی‌سی دارم و اون وقت آدما از تهران و مشهد و شیراز زنگ می‌زنن به بی‌بی‌سی و بدون هیچ مشکلی توی میزگردهاش شرکت می‌کنن. بله: همه حق دارن با هر رسانه‌ای حرف بزنن اما من هم حق دارم از این عصبانی باشم که برای کار نکرده دارم محاکمه می‌شم و--بنا بر پیش‌بینی‌های وکیلم--حکم تعلیقی می‌گیرم ولی جو اون‌قدری عوض شده که بیم تشکیل چنین پرونده‌هایی هم نیست.
امشب از اون شباست که تا خود صبح غلت بزنم و فشارم پایین باشه.

احضاریه اومده دمِ خونه برای ۵ آبان، همون روز اخطاریه رفته دفترِ وکیلم برای ۲۵ آبان. وکیل نازنینم مجبور شده بره تا دادگاه انقلاب که ببینه کدوم تاریخ درسته. گویا تاریخی که به من ابلاغ شده درست بوده. 

کوچک‌ترین کار رو هم درست انجام نمی‌دن. نه اونی که تایپ کرده متن نامه‌ها رو یه دور خونده، نه اونی که امضاء کرده.

وکیلم می‌گه اگه قاضی کل پرونده‌ام رو بخونه حتماً تبرئه می‌شم ولی تجربه‌اش این بوده که قاضی معمولاً پرونده رو صرفاً ورق می‌زنه و نظر کارشناس‌ها و احتمالاً جاهایی رو که های‌لایت شده می‌خونه.

این اشتباه‌های ریز بیشتر از قبل ناامیدم می‌کنن از تبرئه شدن. از چیزی که واقعاً حقمه. بعد بلافاصله احساسِ خشم از ظلم‌دیدگی میاد سراغم. هنوز هم ممنوع‌الخروجم آخه. بی‌خود و بی‌دلیل. گذرنامه‌ام رو دادم برای تمدید، توی ادارهٔ گذرنامه گیر کرد. پی‌گیری که کردم، گفتن به‌م ممنوع‌الخروجم و تا رفع نشه، گذرنامه رو صادر نمی‌کنن. 

بدجور گیر افتاده‌ام. هی باید صبوری کنم و به خودم امید بدم که درست می‌شه. آره، چاره‌ای نیست؛ باید درست بشه.

ئی‌تی‌وار انگشت به من می‌زند و می‌پرسد: «تو واقعی هستی؟» و این از هر تعریفی شیرین‌تر است.