برای من «رابطه» خودش موجود زنده‌ای است؛ بچهٔ آن دو آدمی است که شکلش می‌دهند. نیاز به مراقبت و تربیت دارد و روز به روز مسائل و مشکلاتی به وجود می‌آورد که باید حل‌شان کرد. حالا که مدتی می‌گذرد، می‌بینم که انگار طرفِ دیگر رابطه دستش را گذاشت روی دهانِ بچه‌مان (که بچهٔ بزرگ و سالم و قشنگی هم بود) و این‌قدر نگه داشت تا خفه شد و جان داد. همین‌قدر زشت و خشن.